Rozdział 5

"Bo takie życie jest łatwiejsze..."

Każdy sobie mówi, że mogło by byc lepiej, o wiele lepiej. Tylko czy coś z tym robi? Tkwi w tym swoim nudnym życiu dalej. 
Pff... Bezsens... - Tak twierdził Federico. To właśnie on idzie dalej i zmienia coś co trzeba. Nie ma tak, że będzie się bezsensownie toczył, i nic z tego nie uzyska. Tak było tym razem...

Szła powolnym krokiem do studio. To ona należy do tych stojących w miejscu. Nic nie ma zamiaru z tym zrobić. Nie zdaje sobie sprawy, że szarą myszką będzie już zawsze. A czy to będzie takie łatwe ?
Blondynka nie myśli o przyszłości. Co będzie kiedyś tam...
A on? Na czym ma myśleć? Przecież wszystko będzie wspaniale ! Zrobi karierę, przecież i tak już wygrał Talentos 21.

Doszła. Od razu na oko rzuciła jej się Violetta z jej "bandą".
Ludmiła jej zazdrościła i to jak. Całe życie otoczona przyjaciółmi, chłopaków kocha się w niej cała masa. Normalnie żyć nie umierać!
Był to doskonały powód do nienawiści, którą do niej żywiła. "Przecież to nie moja wina, że wszyscy mnie tak wielbią!". Bezsensowna gadka Violetty. Ludmile się śmiać chciało jak to słyszała. Tak, właśnie. Chciało jej się śmiać. Czy to nie dziwne ?
Ach... Ale kto by się nie śmiał ze słodkiego, niewinnego głosiku Violetki ?  
Federico też jej nie lubił.
Szatynka narobiła mu w życiu wiele przykrości i dużo razy go upokorzyła. Chłopak po tych wszystkich latach tylko udawał, że ją lubi tylko po to, aby zaprzyjaźnić się z jej przyjaciółmi. Dobry myk - jak to nazywał. No przecież trzeba sobie jakoś w tym życiu radzić.
Ale kto by się spodziewał, że ta oto fantastyczna szatynka może być zła ? Chłopak miał straszną ochotę wszystkim powiedzieć jaka ona jest naprawdę. Tylko czekał na odpowiedni moment.
A teraz musiał się zająć inną sprawą. Miał pewien plan, którego niewypełnienie, nie wypada w jego przypadku.
Ludmiła nie wiedziała czy mu zaufać. Skąd mogła wiedzieć jaki on jest na prawdę ? Może on razem z Violettą knuł coś przeciwko niej ? Przecież mogło tak być.
Ale na razie próbowała o tym nie myśleć. Chciała się zająć muzyką. Niedługo przedstawienie i te sprawy...
Co z tego ? Jej głowę zapełniało pełno myśli, których nie mogła uwolnić.
-Wiecie, że zaczął się sezon różnych ćwiczeń i ciężkiej pracy ? - zaczął Pablo  - Angie i ja długo zastanawialiśmy się komu przydzielić jakie prace. Wiecie, że jest was sporo i nie każdy będzie miał najważniejsze role ? Piosenki będą napisane i skomponowane tylko przez kilka osób. Mi też jest przykro, ale inaczej się nie da. Codziennie widzę jak radzicie sobie z różnymi sprawami związanymi z muzyką. Niektórzy mają mniejsze możliwości i tak dalej.
-Tak, Pablo ma racje. Ale pamiętajcie, że każdy jest tak samo ważny. - powiedziała Angie. - Słuchajcie, to była bardzo trudna decyzja, ale główną rolę damską dostaje  Francesca.

Ludmila:

Bardzo ucieszyłam się, że Fran dostała tą rolę.
Szkoda, że ja nie mam szans ... Ale kto by chciał taką zwykłą Ludmiłę ?
Nigdy nie twierdziłam, że nie umiem śpiewać. Tylko szkoda mi było, że nigdy nie zostałam doceniona.
Kurde, cały świat się na mnie uwziął !
Wyszłam stamtąd. Nie chciałam tam być i patrzeć na te wszystkie, zawsze szczęśliwe twarze.
Usiadłam przy ścianie na korytarzu. Łzy zaczęły mi spływać po policzku.
-Wszystko nie tak ! - krzyknęłam sama do siebie rzucając zeszytem. - Dlaczego moje życie nie jest takie idealne?
Schowałam głowę w kolana. Ja już tak nie mogę ! Nie mogę tak żyć. Oj, to wszystko nie ma sensu!
Nagle poczułam czyjąś rękę na moim ramieniu. Zadrżałam z obawy, że to Diego.
I miałam rację...
-Czego chcesz ? - zapytałam podnosząc się z podłogi. Ten koleś mnie przerażała. Do czego on mi jest jeszcze potrzebny? Nie wystarczy, że moje życie i tak jest na maksa przesrane ?
-Spokojnie, przyszedłem cię pocieszyć. Dlaczego płaczesz ?
-A od kiedy to tak interesują cię czyjeś losy? Zajmij się lepiej swoją przecudowną osobą, a mi daj spokój!- rzekłam ostro odchodząc od niego. On nie rozumie pewnych rzeczy. Nic nie wie o życiu. Och... No bo jakie on może mieć problemy. Że mu się fryzurka zepsuła czy coś ?
Kasy ma OOO tyle, samochód jego odróżnia się w zupełności od wszystkich, przez jego nowoczesność i najnowszą generację.
Szczerze nie lubię takich osób. Tylko wywyższają się i myślą, że są takie super. Niech się lepiej zwiąże z Violką. Para idealna !
Reszta jest spoko. Tylko Federico wydaje mi się aż za dobry ...
Może on coś ukrywa ? Jego osoba jest dziwna. Cóż, urodę ma, na co zwraca uwagę duża ilość dziewczyn... Tylko, że żadnej dziewczyny nie ma.
-Czekaj ! Nie chcesz wiedzieć nic więcej o przedstawieniu? - zapytał Diego podbiegając do mnie.
-Co mnie to interesuje ?! Daj mi już spokój, odwal się ode mnie. Nie jesteś mi do niczego potrzebny! - wykrzyczałam co mi przyszło do głowy.
-Tak w razie co to rolę męską dostał Federico. Wiesz, że na końcu mają się całować? Trochę...
Nie słuchałam dalej. Moje serce przyspieszyło swoje bicie. Ale dlaczego...?


_______________
Powiem, że jestem nawet zadowolona.
Jednak przytłacza mnie fakt, że mam coraz mniej komentarzy. W 2 rozdziale było 20, a teraz... ;(
No trudno, wygląda na to, że coraz gorzej piszę.
Trochę mi przykro, ale nie mam żadnego zamiaru kończyć tego bloga. Bardzo go pokochałam i będzie on jeszcze długo, długo...
Ale dość użalania się nad sobą !
Kolejny rozdział tak jakoś... Nie wiem. Teraz przybyła kolejna lektura i tak dalej... Nauki mam potąd.
A poza tym wena mi ostatnio odpłynęła gdzieś w dal...
To chyba tyle.

Nikki ♥