Rozdział 4

"To nie jest takie łatwe..."

Cały czas twierdziła, że nic jej się nie udaje, że wszystko jest bez sensu, że nie ma już po co żyć...
Ale trwa dalej, próbuje się ze wszystkim uporać, tylko co to daje ? Nadal nie jest przez nikogo doceniana, nikt jej w życiu nie pochwalił, że coś dobrze zrobiła...
Świat najwidoczniej nie jest stworzony dla niej. 

Jakoś to przeżyła, zaśpiewała, mimo swojego stresu. Odetchnęła z ulgą, że w końcu jej się coś udało.
Nie schrzaniła tego, i to jest najważniejsze. Nigdy, by sobie tego nie wybaczyła. Nie wybaczyłaby sobie tego, gdyby narobiłaby Mu obciachu. Jej pochwała, brawa bite dla niej, nie były w tym momencie najważniejsze. Liczyła się tylko Jego reputacja, nie chciała jej zepsuć.
Tylko czy przez to jej życie będzie łatwiejsze? Nie uważała tak, nic się nie zmieni.
Codziennie walczyła ze swoją wolą. Może w końcu postaram się być odważniejsza. Może spróbuję do kogoś zagadać? Codziennie kładąc się do łóżka tak myślała, a rano? Rano było już inaczej. Rano miała o wiele mniejszą samoocenę. O wiele mniej wierzyła w siebie. To były tylko wieczorne marzenia...
A poza tym dla kogo miała się zmieniać? Nikogo by to nie uszczęśliwiło, była też myśl, że może to się nawet niektórym nie spodobać.
A gdyby od początku była normalna, może życie byłoby teraz lepsze?
Niestety, nie może się już cofnąć. Początek już był, drugiego nie będzie.

Może wydać się to dziwne, ale on też się stresował. Nie mógł tak spokojnie zaśpiewać z Nią. Nie wiedział tego, myślał że nagle nadeszło go uczucie lekkiego strachu.
Ale co on może wiedzieć o życiu? Co on może wiedzieć o tych wszystkich uczuciach, które go nigdy nie dopadły, z którymi nigdy nie miał nic wspólnego?

Zajęcia się skończyły. Ludmiła właśnie otwierała samochód, gdy nagle odezwał się do niej ktoś zupełnie nie spodziewany.
-Ładnie śpiewasz. Wiesz, że mógłbym się z tobą umówić ?
Zadrżała. Ktoś się do niej odezwał, wydawało się to dosyć fajne, ale ona się przestraszyła.
Zwyczajnie się bała. Myślała, że ten ktoś chce ją wykorzystać. Nie chciała się poczuć zraniona ten pierwszy raz. Po co jej jeszcze więcej cierpień ? Miała ich dość.
Pff... Ale kogo to obchodzi, że ona coś czuje? A co tam, zabawię się, przecież ja na tym nie ucierpię!
Możecie się domyślać kogo ujrzała. Był to Diego.
-Czego chcesz ? - zapytała oschle. Dobrze wiedziała jaki on jest. Łamacz kobiecych serc...
Szczerze go nienawidziła. Te jego słodkie uśmieszki do innych dziewczyn... Idiota !
-Nie denerwuj się tak mała. Możemy się zabawiać.
Nie chciała z nim dłużej gadać. Strata czasu...
Wsiadła do samochodu i odjechała jak najszybciej.
A co jak będzie ją dręczył przez najbliższe dni ? Pojawi się u niej kompletna załamka. Teraz jest załamana, a co mówić potem...

Federico po szkole postanowił przejść się na jesienny spacer. Ta wilgoć, ten zapach deszczu, tak go ożeźwiały... Mógł przy tym spokojnie ochłonąć i sporo przemyśleć. A miał o czym.
Bardzo zależało mu żeby Ludmiła była szczęśliwa, żeby nigdy nie płakała, żeby uśmiech nie schodził jej z twarzy... Tylko czy tak się dało ?
Dotąd jego marzenia się spełniały - a to możemy nazwać tak jakby marzeniem - ale to mogło być zbyt duże wyzwanie.
 Ale on się za to zajmie. Będzie wierzył w to, że dojdzie do celu. Nigdy się nie podda...

________________________
Trochę krótki ten rozdział, ale chciałam wam dać, tak jakby wynagrodzenie, przez tamto poprzednie beznadzieje. Był zły, bo tak mało komentarzy i wgl. W sumie to się nie dziwię !
Ale macie ten, szczerze powiem, to się starałam i wydaje mi się nawet przyzwoity.
A, i jeszcze dodam, że ten dedykuję Mai Wilczek. Kocham Cię <333
Pozdrawiam .

Nikki ♥